De Nederlandse Bruid zet zich in voor meisjes die een kans willen

De achterstand van de Turkse vrouw is pas een ‘sexy’ media onderwerp geworden sinds de uitlatingen van president Erdoğan het duidelijk maken dat zijn partij de situatie graag zo wil houden. Ik moet bekennen dat ook ik er in mijn correspondentschap slechts zeer sporadisch over bericht heb. Als vrouw ging het me natuurlijk aan het hart, maar nieuws? Nee, dat was het niet.

En toch bleven de verhalen die ik hoorde aan me knagen. Een advocaat vertelde me bijvoorbeeld gefrustreerd hoe hij een meisje had verdedigd dat op veel te jonge leeftijd uitgehuwelijkt was. Voor de zoveelste keer had hij knarsetandend moeten aanzien hoe het ziekenhuis willens en wetens de resultaten van het botonderzoek dat door de rechter geboden was vervalste, en de rechtbank dit valse bewijs van haar hogere leeftijd willens en wetens accepteerde. De eer van alle betrokkenen was zo gered: haar ouders en haar ‘echtgenoot’ hadden anders de gevangenis in gemoeten en de imam die de verbintenis ingezegend had, ook. Bovendien werd het meisje de smaad bespaard van verkracht te zijn -hoe noem je zo’n eerste huwelijksnacht anders wanneer je 13 bent?

Of het bittere verhaal (in de documentaire Girls of Hope, van Ayşegül Selenga Taşkent en Delizia Flaccavento) van het meisje dat zo verschrikkelijk graag naar de middelbare school wilde, maar van haar vader niet mocht. Ze schreef een brief aan een organisatie die zulke meisjes helpt. Iemand kwam praten met haar ouders en beloofde een beurs, zodat het zelfs een beetje geld zou opleveren als ze hun dochter naar school lieten gaan. Ze mocht. Maar om zijn gezicht in het dorp te redden, huwelijkte haar vader vervolgens haar jongere zusje van 12 uit. Het kleine meisje had haar zus huilend gesmeekt om haar te redden, maar hun vader was niet te vermurwen.

In De Nederlandse bruid zet Emma zich in voor zo’n meisje. Dat is fictie, maar ook in het echt draagt ze haar steentje bij. Een deel van de opbrengst van het boek gaat naar de organisatie die beurzen verstrekt aan meisjes die naar school willen gaan, maar van hun ouders niet mogen, de Vereniging ter Ondersteuning van het Moderne Leven. Çağdaş Yaşam Destekleme Derneği in het Turks.

Mocht je je eveneens het lot van de achtergestelde meisjes in Turkije aantrekken, dan kan je ook rechstreeks helpen door te storten op de eurorekening van Çağdaş Yaşam Destekleme Derneği bij de Işbankasi te Istanbul,

iban: TR57 0006 4000 0021 0780 1068 31

onder vermelding van: Baba beni okula gönder. (Papa, laat me naar school gaan.)